Një loke që s’këndoi

Sa kam dasht mos me hesht për ty,

Kur edhe vetës ia ulje shikimin se këtu ishte tepër vonë më i nxan lindjet  e diellit.

 

Në kullën tande, guri  ka mbet më i ftohtë se uji i kroit që s’ma shun etjen e mallit që të dëgjoj kangën tande.

Një dërrasë e kalbur mi përfytyron hapat e lehtë të  vallëzimit tënd, kur në oborr binte terri.

Me ato dërrasa ndërtoje urën e fëmijërisë time.

 

Në atë kullë janë ringjallur rrënjet tua,

e kanë  marrë udhë meloditë  e huaja.

Nga ti rridhte kënga e  parë në djepin e fëmijëve.

Zëri yt i mbyllur në dhomën e ftohtë, i qetësonte dhe degët në erë

Por ti kurrë nuk e  vallëzove molodinë e shpirtit tënd,

as  nuk këndove kurrë, pas ninullave me gjysmë zëri.

 

Sa shpesh  e kam nis vallën e lutjeve për ty, e sa vështirë e kam shu zjarrin e mallkimeve që t’i përshpërisnin.

Aty,

mbi kokën tande varun rrinte pushka,

e nën jastakun tand prehej urtësia e një gruaje që dinte të këndoj,

por që në kullë zëri i saj s’dëgjohej as kur  rënkonte nga dhimbja.

 

 

Mbi atë gur nise tregimin e andrrës tande, kur fëmijët  luteshin  vetëm për  një këngë.

Pa zërin tënd s’na flihej,

E ty të buzëqeshte fytyra,  derisa në bërryl të dorës të mposhte frika.

Kur këndoje,

Ti mendoje se më bukur nuk bëhet në këtë vend,

më bukur nuk u bë më kurrë pa ty.

 

(Dedikuar çdo gruaje që këndimin e pati në zemër, por nuk u dëgjua kurrë për shkak se zëri dhe kënga e tyre ishte turp për kohën dhe shoqërinë në të cilën jetonin. Shumë prej tyre kanë ikur  nga kjo botë pa e çuar as edhe një këngë deri në fund dhe disa ende jetojnë të strukura nën hijen e paragjykimit.)

Një pranverë që s’vie

Kujtoje që një pranverë kurrë më nuk vie.

Një dënim ra mbi këmbet kur shkelën lulet që tregonin se pranvera ishte udhës.
Po të shkelje mbi tokë të një stine tjetër do të falja në secilën gjuhë të botës.

Por është ndryshe kur betohesh nën cicërimen e zogjve…

Nën sy, dy rrugë

Një nisje për jetën

që vjen nga dhimbja

‘e gëzimin sjell.

 

Kur ditët brenda syve,

vazhdojnë të mos jenë të njejta.

Lumturia gjithmonë e vonuar.

Do të mësohet njeriu me vuajtje’

nga vuajtja të mësoj një herë gëzimin.

 

Dy rrugë janë nën sy,

kanë vetëm udhëtarë të liruar në shpirt

që kthehen në nisje.

Në dalje të dhimbjes

të hapura rrin portat e shpirtit.

Ajo veç shtohet.

 

Veç në rrudha nuk janë rrugët.

Dy rrugë,nën sy t’çdo njeriu,

presin udhëtarë të pa-ftuar.

(Unë i kam parë dhe nën lekurë të fshehur.)

Nuk ka dy rrugë të pashkelura.

 

Dy palë sy,

e aq shumë sy të tjerë

qëndrojn mbi rrugët që nuk janë zbrazur kurrë.

 

Nuk ka hartë që mund të kufizoj dhimbjën tande njeri.

G’zimi është nisur në të çaluar.

G.H          .shtator 2012

Prapa xhamit

Një mbramje herët dhe në një mëngjes të vonë kur mendon që çdo pamje është e zbehtë, do të vërshoj ky shi pranë xhamit të trenit që të dergon atje ku shpirti të flet ndryshe, apo atje ku shpirti t’hesht.
Ky shi do të ngjallë në këtë rrugë dhe sa e lehtë do të jetë për ta kuptu që më i rëndësishëm se fundi, është udhëtimi që të qon drejt tij.

Këtë shi ke me e pa prapa xhamit t’veturës që mezi ecën dhe ke me u mësu më e çmu hijeshinë e asaj që sheh prej brenda, për më pa sa pak vlen ajo si t’shohin prej jashtë.

Në njerën nga ato ditët që mbase s’janë afër s’përmenden, ky shi do të ketë një kuptim ndryshe,
dhe krejt kjo për me  e dit’ që pika e parë nuk është ajo që bie por ajo që ti e sheh, ajo që ty të prek.

Krejt këto ditë janë një bekim i ri për t’pa sa hijshëm shkon kjo stinë!

Mes shkrimeve që digjen

Vonë për të lexuar fjalën e mbramë kur letrat s’presin rend të digjen.
Shkelen dhe hidhen, ata patën turp t’i lexojnë por lehtësohu. Turpi i tyre të shpëton.

“Është letra e fundit, zjarri i pameshirshëm nuk të kthen asgjë mbrapa”

Hakmarrja është detyrim.

Jo, hakmarrja është trillim i atyre që duan të jetojnë me të kaluarën.

Unë s’mund të mbaj mend më shumë trillime.

 

Një mijë poezi

I kam shkru një mijë poezi,
para syve tu që lotonin.

Për shuplakën e dorës tande që kurrë s’më la ta fshij lotin,
do të shkruj dhe një mijë të tjera.

Ma ke thënë disa herë që s’mund të ndihmoj në këtë stinë që t’i zgjon plagët. Ma ke thënë që as dielli s’të nxjerrë nga ajo dhomë ku natën qan dhe i shtrengon fort fotografitë e tyre.

“Hajde veç edhe një herë në këtë prag’ të derës tem’, e sheh qe unë s’po kjaj”

Sikur unë s’po ta shoh mindilin e lagur, përshperis në vete.

 

E di që edhe pas 18 vitesh provon të qash pa zë, për tu thënë që nuk po merzitesh. E mishëruar me dhimbjen, më së miri mëson ta fshehesh.

Edhe të shkruaj çdo natë në këtë stinë, një mijë poezi s’mund të shpëtojnë këtë kasollë nga rënkimet e heshtura. Ende duket sikur në çdo prag të derës në atë lagje dikush e kishte shkruar;

“këtu ditën s’flitet për luftën, por natën qahet pa zë”